Linija je osnovno izražajno sredstvo. Linija je bazično polazište razumevanja i shvatanja crteža i slike. Linija je osnovna jedinica podele prostora u dvodimenzionalnom izrazu. Ovo su samo neke od definicija linije i njene uloge u modelovanju, oblikovanju i kreiranju umetničkog dela.
„Linija sama po sebi jeste osnov za stvaranje umetničkog dela, jer je bazični momenat, od koga polazi gotovo svaka skica i kroki. U procesu umetničkog razmišljanja, autori često kreću od crteža koji je baza za dalju razgradnju umetničkog dela. Iako je bazična po svojoj prirodi, linija neretko postaje i suštinski element, koji samostalno čini određeno delo. Primer možemo naći u crtežima Pabla Pikasa čiji linearizam je izuzetno prepoznatljiv, crtež gotovo iz jednog poteza, ali i crtežima Mome Кapora. Ovako posmatrano, linija je samodovoljna, definišući čitavu kompoziciju umetničkog dela. Crtež kao takav, baziran na liniji i odosu prazne površine prostora i linije koja omeđuje praznine, jeste po svojoj prirodi misaono polazišna tačka, ali sa druge strane i gotov umetnički rad koji nam dočarava potez i energiju autora. Ekspresivnost crteža se može osetiti energijom pritiska na podlogu, ali i brzinom kojom staralac izvodi svoje delo. U grafičkom pristupu linija je osnova izvođenja crteža na matrici, preneta na otisak, ona ostaje iskonski prenesena sa energije urezane u ploču (naročito u postupcima poput suve igle) na sam otisak i boju koja se utapa u papir. Stoga prilikom pojedinih grafičkih postupaka u kojima se papir kvasi linija nije uvek oštra i ravna, već pomalo krzava prouzrokovana upijanjem boje u podlogu.“ – objašnjava Igor Vokun, istoričar umetnosti.
Iz istorije izlagaštva Muzeja u Beloj Crkvi možemo videti pojedine radove kojima je linija ne samo osnovno, već i suštinski jedinstveno izražajno sredstvo. Tako, primera radi na radovima Marka Lađušića postavljanje linija čini izgradnju kompozicije i čitave slike, dok je u radovima Ljubodraga Jankovića linija izraz kojim se stvara figuracija. Upravo ova dva potpuno različita pristupa u izvođenju rada, kod kojih je linija osnova i gotovo jedini zastupljeni element, čine da element stvaralaštva možemo definisati višestruko, ali uvek u zavisnosti od autorovog senzibiliteta i načina izvođenja dela. U grafičkom maniru Vladimir Milanović se bavi pitanjem transponovanja linije iz crteža u negativ na indigo papiru, te je potom ponovo vraća na crtež, stvarajući kontinuirano ponavljanje elemenata i uzoraka iznova i iznova. Ovakav vid razmišljanja o liniji i poimanja izraza sa uključivanjem posebnog svetla čini da crtež kao takav postane univerzalna transferzala na telaciji stvaralac i delo.
Kao samostalni likovni elemenat linija je posebno važna u klasičnom crtežu. Ona tu postaje i površina i volumen i nosilac forme. Kroz crtež umetnik linijom snažno izražava svoja osećanja i daje večno svedočanstvo o vremenu u kojem je živeo. Samom linijom, kao i njihovim susretom na prostoru umetnici govore svojim vizuelnim jezikom i čine čuda. Linijom oni otkrivaju i utvrđuju lepotu koja se može nazvati klasičnom i večnom.
Projekat „Umetnost – kome?“ sufinansira Pokrajinski sekretarijat za kulturu, javno informisanje i odnose sa verskim zajednicama. Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne odražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.
Ostavi svoj komentar